Unutulmuş Pencereler

Sokakta bir düş gördüm

üstüne basılmış yaprakların hüznünü

taşıyordu yanında.

Biliyorsun, bazı günler

kâğıtsız da yazılır şiir 

havada duran kelimelerle

kimsenin okumadığı.

İçimde boş bir oda

neyi bekliyor bilmiyorum.

Sesin döküldü avuçlarıma

toplayamadım.

"Bir bardak su," dedin,

oysa susuzluğunu

anlatıyordu bana ellerin.

Gece, kimsenin olmadığı bir kıyı.

Ben orada, bir taş gibi duruyorum.

Sen ise suyun yüzündeki aksini

seyrediyorsun kendinin.

Bak,

pencereler açık kalmış evlerde.

İçeri hiçbir şey girmiyor 

ne yağmur, ne rüzgâr, ne zaman.

Sadece boşluk,

sadece unutulmuşluk.

Ve aramızdaki mesafe

artık bir coğrafya değil,

söylenmemiş sözlerin kalınlığı,

dokunulmamış anların hafifliği.

Sen gittin.

Ben burada,

eski bir merdiven basamağında

oturuyorum.

Ellerimde sesinin izi var

silinmeyen, duyulmayan.

Hiçbir şey 

hiçbir yere varmıyor artık.

Biz sadece

unutulmuş pencereleriz 

görünen, görünmeyen,

yarı açık, yarı kapalı.

Turgay Kurtuluş