Unutulur Mu

Ne çok suskun şehir vardı içimizde
Suskunluğumuzda göçerken umutlar
Karanlığın kanlı elleri içimizde
Kan kokusu burnumuzda





Fırtınasında zülumun
Önce yaprakları döküldü
Sonra devrildi fidanlar
Karanlığa düşerken toprak utandı
Yıldızlar döküldü asumandan
Ocaklar söndü
Sandıklara saklı hayaller öldü
Siz öldü sandınız, biz içimizde büyüttük.!





Uyandık, silkelendik derin uykulardan
Kırdık dilimizdeki zincirleri
Haykırdık var gücümüzle
Umudun turnaları düşerken bir bir
Çığlıklara düşen kanda, filizlendi boy verdiler.





Unutmak mı.? İhanetin en büyüğü
Onlar ölü mevsimlerin
Mayıs kokulu gülleri.!
Unutulur mu.?