Ünzileler Eğilmesin

Yüzünde ezikliklerin çırpınışlarını gördüm
Yolda zorluklarla yürüyen kadında
Yavrusu zorla elinden alınıp ölüme terkedilmiş gibiydi
Onun için ölüm Ünzilesizlikti

Koparırdı elinden gelse bin yıllık zinciri
Gücü dedelerinden kalmıştı, ezikliği doğuştan
Yapamadı; son halka oldu dolandı boynuna ölüm gibi
Zorla gidiyordu işte
Kendini bilmez salyalı moruğun birine

Diyecek kelimesi yoktu
Akıtacak gözyaşlarıysa; dünden kurutuldu
O sessiz kaldı, ünzile sensiz
Başını kaldıracak mecali yoktu
Çığırmak işine gelebilirdi sonunda ecelle gelecek ölüm olsa
O kendi canına kıyamazdı
Ünzilesine zaten kıyıldı

Kimse bilmezdi
O koca dağın dibindeki ünzilelerin hikayesini
Binlerce yıl önce yazılmış onların geleceği
Bu günlerde yapılması gereken...
Bilinmez, bilinir belki
Dönüp gelsinler, çocuklarına ünzile demesinler
Güçleri bilgileri olsun artık
Ölümden uzak hecelerle yada ölümün içinde
Yaşatmayı öğrensinler bundan kolayı yok

Haykırsınlar Nemruta yada Tamaraya
Güneşleri canlarının yanında