Usandim

Hayatın duvarları çarparken adımlarıma.
Ne ben rüyasını görebildim hayatın,
ne de hayat girdi rüyalarıma
Kendimi yudumladığım şu gece karanlığında,
dökülesi umutlar ardında,
yanıbaşımda,sağımda,solumda;
acıyı görünce göz bebeklerim
hissedince kanını akşam alacalığının ya da
vampir gibi çekerken beni içine içine
içimde ta derinlerde bir yerlerde
yelpazesine tutunmuş dururken aynalar
bakarken zavallı,masum ve çirkin yüzüme
kendimle yine iğrençleşmişken
iş bilmezken ,başıboş,aylak
zavallı martıların dönerek düşmesinde
ya da tutsak duran hayat pençesinde
ya da karanlıkları delmesini beklediğim hayat iksirinde
kendimi aramaktan
kendimi kaybetmekten
kendimle yorulmaktan;
usanmış biçare sebeblerin,
bakakalmış yanık düşlerin,
hayatın ta kendisinin ya da
gölgesini görmekten
usandım.
Karmakarışık kalırken hayat damarlarımda.
Bazen masum dururken yanıbaşımda.
Bazen çirkinleşirken pençelerim ya da.
nefesimi tutmaktan usandım.
Korkularım düşünce denizlerin dibine
Boğulan umutlarım haykırırken içinde,
renkleri tutacakken tam da bunun peşinde,
kendimde boğulmaktan usandım.
Tek nefes için ne sebeb kaldı ki şimdi
zamana uzattığım avuçlarda bomboşta kalır gibi
üzerime yıkılan Dünya belası gibi
dönerek ağlamaktan
dönerek savrulmaktan
dönerek haykırmaktan usandım.