Üşürken Saçlarımda Z/amansız Aklar

Annemin şüphesiz ve

sevgi dolu mavi nazarında aradım

kaybolan tebessümlerimi

Ki annemin baktığı yer cennetten düşerdi

Cennet olmak isterdi gözlerimin feri

Babamın yıkılmaz saydığım gölgesini

sevdiğim toprağı aldı elimden

Kırıldım düştüm köklerimden

Anladım ki yalnızdım yeryüzünün

o buz gibi göğsünde

Sonra yağmurla bastım

göğün göğsüne başımı

Dolu keşkeler yağdı üzerime

Canım çok yandı

Parçalandım, 

Ağrıdım..

İşte böyle ağrılı bir vakitte 

Sende beni anlamadın

Bunu hiç farketmedin üstelik

Babamdan kaldı bu meziyet

Duygularını çok iyi saklar 

Ben de anlayamazdım

Büyüdükçe ona benzeyerek anladım

Gözümden kan gelse içime akar 

İşte bu yüzden yüreğime açtığın

hasarları sende anlayamadın 

Aşkı üzünce yazık oldu,

sonra uzunca bir yazı...

Bu günler de geçer elbet

Akrep ve yelkovan hiç durmuyor

Geçmeyenlerin üstünü de

“Geçmiş” diyerek kapatır

Yüzü nursuz falcılar  

Halbuki enkaz gibi ruhumuza geçmiştir

o geçmeyen kabus dolu günler,

‘Geçmiş olsun’lar...

Annemin ellerinden bir dua ile

göğe uçurulduğumda geldi 

İçimde sönmeyen yangınların

üzerine yağmur

Üşürken saçlarımda z/amansız aklar

İlahi gücün varlığını iliklerime kadar

hissettiğim anlarda yıkandı ruhum

Biraz serinlik buldum

Sonra biraz huzur ve

Annemin evlat kokulu aminleri...

Bana verilen takvimi elbet yırtar biri

Sabır kurtları sökülürken

ruhumun ince ağrılarından,

Dudaklarım birbirine değip

Tek bir beddua bile edemez!

Fersizim bugünlerde

bakmıyorum aynalara

Kim, kime nasıl bakar umurumda değil  

Elimde annemin aminleri

Gözümde iki çocuğun gözleriyle

sana bakarım ben

Peygamberin Allah’a nazarı gibi...