Üşüyen Hüznümdür

Kuru dallar bir çiçek dökümünden sonra
Açmış kollarını, taşıyabildiğince kara
Üşüten bir soğuk, hüzünle iç içe birlikte
Kararsız bir salıncak gibi sallanır durur.

Yollar çocukları taşır, kahırlı ve ürkek
Çamurlu göğsünde sıcacık bir gülümseyiş
İs ve duman içinde çağırır akşamı
Barındırır koynunda kış günlerini.

Ve yeniden doğar tepelerin ardından,
Karlı dağları yalar, iner düze güneş
İhtiyar yüzler gülümser, ısınınca eller
Üşüyen şimdi şehirdir, üşür şehirler.

Gülümser o an tüm yitik sevgilerimiz
Özlemini çektiğimiz küçücük evlerde
Kargalara taş atar çocuklar
Çığlık çığlığa sarı bahçelerde.

Az yaşanmış bir ilkyazdan,
Anılarla düşler arasında ömür sürer adam
Çarmıha gerili düşüncelerin ipini keser
Hüzün yürür gençliğinin özünden.