Üşüyen 'kar'cıklar

Kaç kere ağladım
Bu sabah hariç
Korkumdan gözyaşım akmıyordu
Düşer diye korkuyordum

Soğukta..
Kışın...
Gözyaşım donar diye
Korkuyordum...

Dışlanıyordum
Kartaneleri tarafından
Tutuyordum onları
Sıkıyordum...Sıkıyordum...
Ve bir daha yaşamayacaklardı
Eritmiştim

Hak etmediğim karlar
Hak edilemeyecek kadar
Üşütüyorlardı beni.

Kışın ortasında
Yalnız başıma
Karanlık beyazlarla doluydu
Her tarafım

Hepsi beni dışlıyordu
Bana destek veren tek kişi
"Ben"dim

Kırıyorlardı kanla dolu kalbimi
Soğutuyorlardı
Kendi soğukluklarıyla

Yalnızlık soğukluyuydu belki
Belki de beyin yetmezliği

Grip olmuştum
Gözümden istemsiz şekilde
Yaş çıkıyordu
Korkuyordum gene
Ağzıma karışır diye...

Sebepsiz yere ağlıyordum
Benden özenenler
Benden tembeller
Şimdi yanımda
Bana öğretiyorlar

Bıkıyorum
Hayatın acımasızlıklarına
Acıyorum bazen
Hayat ve hayata karşı
Dik duramayanlara
Hayatın isteklerine uymuş onlar
Hayatın köpeği olmuşlar

Yoktur benim gibisi
Hepsi aynı
Üstüme üstüme geliyorlar
Ne yapacağımı şaşırıyorum
Yaratan neden bana yardımcı olmuyor
Herkese torpil geçirilmiş
O'nun tarafından
Ya ben............................................... .!

"O en büyük"

Titriyor
Titriyor ellerim
Kırışacak biraz sonra
Zaman geçiyor hızla...

Zekamı kıyaslıyorlar
İçimi bilmeden
Beni bilmeden
İstemiyorum
Hakkımda yorum yapmalarını
İstemiyorum benim varlığımı
Bilmelerini

Onlar için "yok" olmak istiyorum
Çünkü değersiz insanların
Benim gibi değerli insanları
Düşünmesinden korkuyorum

Yine de
Yalnız yaşamaktan korkuyorum...
Acımasızca
Ezip geçenlerden korkuyorum
Yine
Yalnız
Yapayalnızım

(Çok küçükken yazdığım şiirlerden...)