Üşüyorum Baba

Sensiz çok üşüyorum baba...


Sensiz B/abasız kaldım.
Bak üşüyorum kıt kanaat vakitlerdeyim,
Ürkmekten ağlamaya mecalim yok...
Tüm yetim düşleri b/ana bıraktım ya...
Ondan böyle kat trilyon isyanlardayım.
Şimdilerde hep engelli bütün gayretlerim.
Sen gelemezsin diyedir,
Belki bu naçar, bu sükut bozan hayretlerim.

Artık biliyorum.
Buruk yüreklerin sessiz figanı, daha bir derin oluyor baba...

O yüzden öfke kusuyor bu densiz yazgıya kanayan bakışlarım.
Sensizlik...
sensizlik yetim sancıların azgısıdır.
Tıpkı, darağacında kalan nefesler gibi,
Bu gidiş, ayaz bir yalnızlıkmış baba...



(yorgunkalem)