Utanç

nefes alışı sanki bir yalan gibi
bulamaz yemeğe bir kuru ekmeği
ayazda geçirir günü geceyi
siz onu bir de ağlarken görün :
içiniz parçalanır...

bir küçük çocuk ağlayıp durur
dünyayı sorgular bahtını kem bulur
sevinçleri olmadı diye tutturur
yarınlar gözlerinde parlayınca görün:
umudunuz canlanır....

ağlamaya alışmış onun güzel gözleri,
bilmedi ömrünce sevgi dolu sözleri,
kalem yok kağıt yok ki tanımadı hiç şiiri
siz onu bir de şairken görün:
içiniz parçalanır...

ya bizler ?
tonlarca ekmek yemek atarken
gönlümüz git gide bencilleşirken
bahtımız ,paramız çoğalırken
onu umutsuzca ,
her şeye rağmen ,ama her şeye rağmen
boynuna sarılı çocuğuyla görün...

kulaklarımızda bir ses yankılanır:

insan insanlığından utanır...
insan insanlığından utanır...