Utandı Yüreğim

az öncesini unuttum.
aklım olduğun yerde takıldı kaldı.
zaman akmak istedi,
bedenim hayır dedi.
susuyordum o an
ama ruhum çoktan gelmişti seninle
ellerimden tutup çekiştirmişlerdir bedenimi de.
ben hatırlamıyorum,
hayatımdan kayıp giden bir kaç saniye.


anlamadığım bir dilde birşeyler haykırıyordu adamlar
pencereme dolan o güneşle,
içim acıyordu yükselen her sese.
öyle çok aşinaydıki bu dinginlik/dinlemişlik
içimden seni geçiriyordum.
sen bin parçaya ayrılıyordun
ben her parçanı teker teker seviyordum.
o adamları şimdi iyi anlıyordum.
belki gözlerimi kapamasaydım daha da iyi anlayacaktım.


onlara karşı ,ölmedim diyesim vardı
ama sen bak gözlerimin içine yaşıyorsam da söyle.
öyle çok kaldı ki başım bu toprağın altında
gözlerimin güneşe bakamadığını unuttum
yüzümü ve ellerimin ne işe yaradığını.


boşuna uzayıp duran sakalımın bir anlamı olmalıydı oysa
parmaklarım en azından bir taş fırlatmalıydı küfrüne
göğüs kafeslerini delmeliydim belkide dilimle
düşün/ce cesareti olmayan sokaklarda
ciğerlerin çatlayıncaya kadar haykırmalıydım zikrini


gördün mü ?
utandı yüreğim
hiç çıkarmamalıydım oysa seni
kendi yüzümün toprağına çivilenmiş gözlerini.


kanayan dizlerimin üstüne çök ruhum
(tabiri caizse ki değil, -dalgalan sende .... gibi-)
yavaşça ılık nefesinle üfür yar'yaralarıma
gördün mü?
utandı yüreğim.
keşke hiç şahit olmasaydın bu yüzüme.