Utandım Doğadan

Orada; dağın tepesinde,
Kimsesiz iki kaya, huzurlu ve mutlu;
Gölge etmiş çam ağaçları üstlerine.
Bir yerde birleşip anaçlaşmış ve mağrur
Yarığından güldür güldür doğuyor sular.

Hayretle baktım kayanın oyuğuna
Duru çıplak su buz gibi ve saf
Geliyordu Dünya?ya!

Çevreye baktım; kimsecikler yoktu;
Ne in, ne de cin! Yalnız
Çam ağaçlarının dallarından süzülen
Güneş ışınları vardı onu kutsayan.

Avuçlarımı uzattım; doldu taştı;
Gönlüm gibi, yüreciğim gibi, sevdalarım gibi!

Su doğarken çıplaktı, utandım
Ben de soyundum, attım kendimi suya
İçimi gördüm, belki BEN idi gördüğüm:
İşte beynim, kalbim ve birer yıldız olan hücrelerim;
Cinler, periler yoktu; su çıplak doğuyordu;
Tantanasız; güneş gibi, insan gibi!

Çıplak doğuyordu su;
Gönlüm gibi, yüreciğim gibi,
Çiçeklerim, aşklarım gibi,
Oğlum gibi!



25 Nisan 1980