Utanır Oldum Kalemimden...

/İşe yaramaz bir kap buldum önce
Tüm hatıraları koydum içine
Bir şişe kolonya döktüm üstüne
Tek kıvılcımla yok ettim seni!/

Biraz sararmış bir kağıt, yıpranmış
Yıpratılmış...
Kırık dökük bir ben başında...
Utanır oldum kalemimden
Seni yazıyorum hala!

Numaralandırılmış hayallerim
Önce bu, sonra şu...
Başındaydın o defterin.
Gittin!
Öksüz kaldı ümitlerim.

Ben ay ışığıydım, sen karanlık
Beni karartamazdın...
Ve sen saklandıkça aydınlatamazdım.
Tek başına olabilirdin belki
Ama ben bir işe yaramazdım.

Karanlık yüzüm olduğundan sevdim seni
Çirkindi o tarafım, senle güzelleşti
Artık ne ışık var ne karanlık
Dört duvarı boyuyor karamsarlık!