Utanıyorum

Asrın vurdumduymazlığından.
Çocuğundan evvel kişinin haylazlığından,
Tepeden tırnağa kuşanılan yalandan,
Utanıyorum...
Yaratılanın nanköründen, vefanın cılızından,
Er'in kıvrağından... Kadının cambazından
Utanıyorum.
Utanıyorum çocuğumdan,
Çocuğumun doğacak çocuğundan...
Fikrin çıkmazında söz bitiyor.
Sözün bittiği yerde kıpkızıl bir utanç başlıyor...
Ve hala utanmayı kusur sayanlardan ziyade,
Bizi ancak, utanmayı meziyet görenler anlıyor...
Oysaki utancımız...
Utanılacak gibi yaşamaktan değil.
Utanmayı unutan bir zamanda ömrü ifa ediyor olmaktan ibaret.
Ki... Kimse bunu bilmiyor.

(yorgunkalem)