Uyan Ölüm Gelmeden-II

Dün hepsi canlıydı,yiyorlar,içiyorlardı,
Onlarda aşık olup sevdalanmışlardı,
Sorunları vardı hepsinin kendilerince,
Dağlardan büyüktü,çözüm bulamıyorlardı.

Zaman geçtiçe büyürdü sorunlar,
Bir üzerine beş eklenirdi,çoğalırdı,
Sıkıntı artardı,olurlardı kalp krizi,
Sorun biterdi,beden girince toprağa.

Uyanmalı insan oğlu,iyi düşünmeli,
Bir gün mutlaka toprağa gireceğini,
İyi yaşamaya çalışmalı,mutlu olmalı,
Ölüm gelecek her faniye yok yolu,


Uyan dostum,çık sokağa selam ver,
Selam ver sağa sola,ayırt etmeden,
Gülümse insanlara nefreti bırak,
Ara bir bir dostlarını,sor hatırlarını

Dün onlar değilmiydi,kavga edenler,
En basit şey uğruna savaşanlar,
Tekrar gelselerdi dünyaya,
Hiç savaşırlar mıydı bir daha.

Sevgi tohumu at,her tarafa,
Yanındakiler belki olmayacak bir daha,
Sende gelmeyeceksin dünyaya daha,
O zaman bu kin,nefret niye.