uyan yumuk gözler sahibi

çıktık bi yola
gecenin tatsız zifirisinde
tokezledik ilk kuytuda
yalpaladık
yüzüstü düştük
kanadı yüzümüz zorluklar karşısında
biraz da yüzsüzdük
dinmedi ısrarımız
can oldu karanlığa
yani fışkırdık
yeşke gürgenler gibi
dağ boylarında
gün geldi güvercin oldu umudumuz
minare uçlarında
seher vakti havalandık
memleket semalarında okunan ezanların ardından
yolcu olduk hansız yollarda
uzun, ince, kalın
farketmedi ebatları
yolun sonuydu önemli olan
soluklanmadık
sıgaraydı molamız
en acısından
kimsesiz ocaklar aştık
dumanı tütmeyen
yırtılmış bayraklar gördük
yıkılmak üzere okul önlerinde
ayakkabısız çocuklar
oyuna tutulmuş
üşüdüğünü bilmemekte
tüm karşıtlıklara karşı
yürüdük
yılmadık biz bunları görünce
Atatürk'çüydük
alnımız aktı
ama bunlar karşısında
gözyaşımız sel oldu aktı
anlatamadık yine ahvali
uyan yumuk gözler sahibi
uyan memleketinde sabah vaktidir
sarp kalın duvarları yıkmak vaktidir
uyan uyan ey gözlerini ovuşturan
şimdi birşeyler yapmak vaktidir