Uyandım

eskiden yazdığın her şiirde
kendimi bulurdum satır aralarında
damıtarak imbikten kelimeleri
lâkin yok artık
düşlerimi süsleyen kilim gibi nakş olan duygular
ve
medet umduğum ufuklarda ki aydınlık



mavi gökyüzüm vardı
anka kuşunun kanatlarında uçtuğum
lacivert renkli okyanuslardan
nehirler yaşıyacaktım çorak yüreğine



heyhat!
anladım ki;
çayın taşıyla çayın kuşu vurulmuş
duygular diz çökerken hüzünlü gecelere



bugün erken uyandım
dün akşam batan güneşin gözümde kalan feriyle
yeniden dünyaya göz açan gün ile açtım göz kapaklarına düşen kirpiklerimi



giden hayli yol almıştır
mavi gökyüzünü adadığım kırlangıçların coğrafyasına
ufukta beliren cihete ermek için
kalanların dualarında



artık ne martı çığlıklarını gelişinin muştusu sayacağım
nede maviliklere dalıp hayallerin deminde keyif çatacağım
sigaramdan daha çok tiryakisiydim düşlerdeki vuslatın
lâkin ikisinede elveda dedim dağ gibi benliğimin gücünde
şimdi
demli bir bardak çayın burukluğunda tadıyorum
hayatın; ömrüme sunduğu doyumsuz hazları...