Uyanış II

Sokaklar karanlıktı

nefretti

cinayetti

cinnetti

Hepsini aklına tek tek belletti



Sokağa adımını attı

İnsan yüzüne

Gün yüzüne çıktı

İlk adımla gülümsedi

Her adımda gülümsedi

O gün yüz kişiyle karşılaştı

Yüz insanın yüzünde güller açtı

yüzünün de

Ve nefrete gücü yetti

Elli küskün birbirine ondan bahsetti

Dargın olanlar böylece barıştı

Ve adına gelincee,

Barış'tı.

Gün bitti.

Ve gözlerini kapadı

Bir sonraki güne sabırsızlandı

İçini 'ya uyanamazsam' korkusu kapladı

Ve güneş yüzüne serilince rahatladı

Hiç böyle uyumamıştı

Ama birazdan göreceklerine şimdiden şaştı kaldı...