Uyanışlarım Çığlık Çığlığa

Karanlıktan aydınlığa uzanan zamanın saatinin

Kum zerrelerini döküyorum  evin arkasındaki armudun dibinde

Kısa pantolon koşturuyorum babamın dizinin dibinde

Her gece dualar ediyorum sevdiklerimi benden önce almasın diye tanrı 

İnancımı sorguluyor kaybettiklerim

Yitip giden her gönül sahibi taş ediyor yüreğimi

Yerine yeni yamalar atıyorum

Nafile

Hiç anlamaz hiç bilmez 

Yardan yaralı yüreğimi

Gökkuşağı dilemişim 

Zindan karası bulut verdi yaradan

Sessiz Bir gece ansızın

Çiseledi gök  Babam'a! 

Ben sel oldum anadan doğma

Yıldız tozu döküldü toprağa 

Ak toprak sürüldü avuçlarıma

Çamura bulandı zaman

Aklım zincirlerini kopardı

Anlamadı annem

Uyanmadı Babam! 

O omuzlarında koskoca Dünyayı kaldıran adam

Yumuverdi gözlerini Bir güz sabahı  dünyaya.. 

Bana sorma nasıl alışılır bu yalnızlığa

Bilmiyorum hiç geçmeyecek belki bu sancı

Belki hafifletecek zaman

Belki de tutunamayacak Aklım zincirlerine

Kaybedeceğim kendimi günün birinde. 

İşte özlüyorum delice

O yaşlı ihtiyar ellerini

Keşke okşasa saçlarımı 5 yaşımdaki gibi

Akıl  oyunlarım kaos

Rüyalar kan ter

Uyanışlarım çığlık çığlığa

Kaybediyorum aklımı sanki

Kaybediyorum insanlığımı

Kaybediyorum sevdiklerimi

Kaybediyorum seni

Baba n'olur tut ellerimi

Rüyada bile olsa...