Uykusuz Gecelerim

Yok olur dokunsam, en gerçek gerçeklik bile ansızın
Paramparçadan da beter parçalanmış dört bir yanım
Kan ağlar halime içimi yiyen kansız kader
En yakın dostuymuş insan kendinin meğer
Uykusuz gecelerimin başında.

İlk kezlerimizi hatırlıyorum oysa, geceleri bakışırken tavanla
Tabana kuvvet koşuşumuzu el ele, ayrılığa
Seyahatname değil ki yırtıp atasın sayfalarını anılarımın
Yetmiyormuş hiçbir şey gücüne şarkıların
Uykusuz gecelerim yine başımda.

Başka bir el mi bu da gölgeler oyununda
Gözlerimin esir kaldığı bu soğuk tavanda
Camdan sızan ince trafik sesleri eşliğinde
Sızlıyor başım yaşanmışlık-yaşanmamışlık eşitsizliğinde
uykusuz gecelerim yine iş başında.

Düşüyorum, kırılıyor elimi attığım her bir dal
Giderek seyrekleşmekte saçlarım gibi, daha da incelip tel tel
Dayamak susamış dudağını uyanıp gece yarısı boş şişelere
Umutlanmak gibi dolabı açtığında takılırsa gözün boş kaplara
Durdurun, tutun beni; uykusuz gecelerimin başında.