Uyumalıyım Anne

Çok yoruldum anne

Yorgunluğumun bir adı yok

Koşmadım, çalışmadım, yaşamadım

Harlanmış çocukluğumun ardından yaşama akmadım

Yaralarım artık eskisi gibi acımıyor anne

Ruhumda kapkara, talihsiz bir nasır

Sevdiklerimi özlemiyorum artık

Ruhları ölmüş, ötelerde gömülmüş

Dünyanın rengi solmuş anne

Yalnız sığınaklarımın betonu gibi soluk, gri

Beyazlara sığınıyorum eski günlerden

Beyazlar bile karanlık, boğuluyorum

Kuşlar var kör penceremde anne

Onlar dahi küsmüş bana

Düşmanın en zoru sevilen, yenilmez

Ruhumu çatırdatırcasına vurur, anlamaz

Çok soğuk bir yangınım var anne

Yanıyorum, üşüyorum

Işık arıyorum suya benzer

Su bile ateş akıyor üzerime

Düşmem gerek artık anne

Ayaktalığımın bir hastalığı var

Rüzgarın dahi gücü yetmiyor

Sallanmıyor bu taştan hayalet

Dizine yatmalıyım anne

Bir asır ağlamalıyım

Eceli artık gamdan saymalıyım

Uyumalıyım anne, uyumalıyım