Uyurgezer Bir Tanrı

çay demleyecek vaktim yoktu
oturdum şiir yazdım

sen yanımda olsaydın tüm bunları konuşmazdım
belki bir fısıltı olsun diye gözlerine bakardım
siyah bir kuyudan sonsuz bir aydınlığa sarkıtırdım kendimi
o zaman güzel şiirlerde yazardım

ve şimdi hepsi çirkin
gözlerim dışarda bir dünyayla aydınlanmıyorda sanki
bir karanlığı betimliyor ara vermeksizin
içimdeki

işte şurada ölen insanlar birer gerçek değil
şu zavallı yoksullar birer rüya
bu yaşam kaygısı
bu vurdumduymazlık hayata
bu bencillik
bu öfke
şu coğrafyamda dinmek bilmez savaşlar
hiçbiri gerçek değil
ruhumdaki dargınlık yansıyor göz kapaklarıma
başkası mümkün değil
başkası güç
sen yoksun ya
korkunç bir oyun oynuyoruz dünyayla

sana söylemeyi unuttum
barkod okuyucuları allah yaratmadı

çay demleyecek vaktim yoktu
ama iyi bil ki rakı içmedim
oturdum şiir yazdım

sonra bir kaosun ortasından kendime baktım
sefil bir tanrı hüviyetinde benliğim
seni şu küçücük ellerimle tutabilseydim
derdim ki işte şanım
işte bir hayatı ezbere yürüten kudretim
oysa bütün bunlar saçmalık
şeytan ucuz bir işçidir
allah insanı kendisiyle terbiyeler sevgilim

ama ben sana nelerden söz edecektim

hayata biraz daha yakınlaştım
o kadar yaklaştım ki az kalsın düşecektim
fakat öyle hemen koyvermedim kendimi
içimdeki azgın tanrıyı yavaşça dizginledim
-hoop ,dedim. ağır ol
bu kısacık yol ikimize dar
benden önce varırsan kıyametin yakındır-
on adımda beş adım gitmeye ayarladım nefsimi
- on adımda başarıya inat-
ki kaybetmek olsun diye yapmadım sırf bunu
lakin derin mevzular bunlar
istersen çay koyalım