Uzağıma Çekil Düş Ahım...

Paramparça bir şiir kaldı senden,
Can damarları kesilmiş matemli heyelanla...
Darmaduman bir ben
Toplamaya çalışıyorum geride kalanları,
Görmez zamanlardan...

İsyanlardayım çokça aslında
Yok edemiyorum panzehir pervasızlığını...

O zaman;
Kırılmasın şiirin dalları bu vakit
Bırak özgür kalsın
İtalik, mavi renkli, büyük puntolarla
Yer alır belki
Yazılmamış bir masal kitabında
Kılıçlar keskin, aşk kör gözlü süvari olur
Birinci hamur kağıdın sol şakağında...
Masal ve şiir mi?
Çok da yaşamca...

Hecelerden oluşuyorum ben aslında
Bazen öyle karışıyorum ki
İnce ve kalın ünlülerimden sıyrılamıyorum
Yumuşatamıyor hiçbir duygu sert ünsüzlerimi
İçimde kavrulup devrik cümleler kuruyorum
Kelimeler mi?
Çok da anlamsız,
Sana adanan körlüklerin yanında...

O zaman;
Durulmasın şiirin nehirleri bu vakit
Bırak çağıldasın, şelalenin ana damarında
Saklamasın da kendini
Köpük köpük karışsın havaya...
Bir zeytin dalına tutunur belki
Kursağına değer bir güvercinin
Beyaz kalır sonsuza...
Ben mi?
Çok da sersefil
Aşk dediğimiz üç harfin uyumsuzluğunda...

Muhalefetten oluşuyorum ben aslında
Sevmiyorum olanı olduğu gibi yaşamayı
Seçiyorum kelimelerin en manidar yalanlarını
Sonra soyuyorum tek tek kabuklarını
Çıplak, yalın uzlaşıyorum kendimle...
Kabuklar mı?
Çok da sendiler aslında
Çokta beslendiler yıllarca...

Biraz toparladım dizelerin kırıntılarını
Büyük taşları oynatamaz sözlerinden
Ara piyonları yokladım...
Sular duruldu belki
Ama değişmedi gözlerinin zifir güzargahı

O zaman;
Az müsaade çalıyorum vakitten
Çekiliyorum biraz tenhaya
Korkma, gitmiyorum düş ahım
Seni, uzağa zincirli hedefime çekiyorum...