Uzakta

uzun zaman olmuş belli
özenmeyeli bakışlarına yaşamın
her şey biraz gitmeli diyen dudaklarında
saklı bir gece topladı mavi ansızın
mevsim mesela
tren rayları
gitmeli örümcek ağları
taş duvarları şehrin
ıslandıkça burada kaldırımlar
sizin oradaki çimenlerin yeşili


cam kırılıyor sonra
kırıldığını duyuyor insan
anladığımız yastan
gök ile yeksan çocuklar doğmuyor oysa
yakından
sözleri yeni acılara demli
bir fırtına sonunda
yarı açık uyumuyor hüzün
kapandı kapanacak gözleri
üşümüş toprağa
yarım sarı benzi yarım asır yaşında


yürüyemem doyasıya gün boyunca
ellerim
diz bağlarını tutar ömrün
başımı yaslarım ağaç uçlarına
saçların siyah dünya
gül sanırım zamanı gül içinden geçeni
her neyse söyle
sus
ağlayalım karşıdan karşıya en iyisi
daha temiz değilse kalbindeki ağıt
ruhunu astığım beyaz kağıttan


güneşler gülüştükçe
maskeler dönecek bir gün
avuç avuç dualar bırakınca akrep
ve yelkovan
düşümü bölüşünce kuşlar
gitme biçiminde çırpınan kanat
özgürlüğün
gerilen yay
içimde kaybolan yangın
ve adı üstümde sesler
dumanlar tütmekte çok uzakta yine de
ve elleriyle vuruldular insanlar zincire zincir
umuda biçilmiş kaftan gibidir bugün





Ağustos 2013