Uzaktayım

Oysa ağlamak istemezdi hiç birimiz doğarken
Masumiyeti kaybetmek değilse bile doğmak
O kadar kirlenmişti ki yeryüzü
Tanrının yağmurları ve bütün fırtınaları hala iş üstünde

Kan
Gözümüz gördüğünce, gücümüz yettiğince
Bulutları kırmızı yapana değin
Ellerimizden damlayan hayatlar
Sebebi ben, sen, onlar... hepimiz

Bir çocuğun boyama kitabıydı hayat
Mutluydu çantasındaki renkler kadar
Büyüdük, dünya önümüzde bembeyaz
Cebimizde siyah bir kalem
Berbat ettik her şeyi

Artık aynıyız
Hepimiz aynı şeyleri yiyor, giyiyor
Öldüresiye nefret ediyoruz birbirimizden
Bayraklar görüyoruz artık
Kocaman ateşler yaktık
Ağaçları çoktan tüketmiştik

Maskelerin ardından, seviyoruz birbirimizi, sırıtıyoruz tiksinerek. Öyle süslü ki cümlelerimiz, yapmacık olduğunu bile bile tekrarlıyoruz birbirimize karşı, hiç bozuntuya vermeden. O kadar ikiyüzlüyüz ki artık doğal bir şeymiş gibi bu çamura sıvayışımız birbirimizi, domuzlar gibiyiz. Mutluyuz çamurdan ki elimizi balçıktan çıkarmıyoruz.

Onca güzel şey varken
Öldürmeyi, yalanı ve ihaneti keşfettik
Vazgeçtik inanmaktan