Uzanmak Isterdim Ateş Dudaklara

Bazen kaçıp gitmek istiyorum buralardan,
Hiç bir acı kırıntısını yanıma almadan.
Hani o hep üşendiğim,
Uzun bağcıklı ayakkabılarımı bağlamadan,
Yalın ayak olmaya bile aldırmadan...

Kim aramış kim sormuş umurum da bile değil,
Cevapsız çağrılara bile bakmadan.
Sen uykudayken,gözlerin kapalı,
Seni bile uyandırmadan...

Baktıkça aynalara,
Çektiğim acılar geçiyor aklımdan.
Can kırıkları gülüyor halime,
Ruhumun sancılı bakışına bile acımadan.

Ben ki ne hallerle,Ne zorluklarla,
Acıların içinden çekip aldım,
O gölgesiz ruhumu.
O umudu toprağa gömülmüş yüreği.
Yine de geçilmiyor azap fırtınasından.

Ve attım kendimi ıssızların kucağına,
Kaldırımsız sokaklar da oturuyorum özgürce,
Karıncalarla konuşuyorum belki anlamsızca,
Sokak köpekleriyle paylaşıyorum,
Yarısı cebim de kalmış,,
Susamları dökülmüş kazan gevreğinin.

Kuşlar şarkılar söylüyorlar bana,
Sırlarını üflüyorlar kulağıma,
Oysa ben her sabah uyandığımda,
Uzanmak isterdim ateş dudaklarına.
Sanki ilk ateşi biz bulmuş gibi,
Yazılmak isterdim tarihin küflü yapraklarına.
İkimiz birlikte küle dönseydik,
Karışsaydık ne olurdu sanki,
Limitsiz akşamların,iniltisiz güz yangınlarına...

Hani derler ya,
Hem benim ol diyemediğim,
Seni hiç kimselere veremediğimsin.
İşte sen benim her gün öyle,
Her şeyden habersiz,boğazım da düğümlenirsin...