Uzaylılar Hep Maymun Kalmış

insanlara insan olduklarını hatırlatttığın anda başlıyor başkalaşım.
onlar hatırlattıkça sen unutuyorsun.
önce avuç avuç sonra kürek kürek,
kışlık kömüründen verir gibi.
ta ki,
mutlu olmanın nankörlükle kesiştiği o noktaya ulaşıncaya dek.
kara defteri bir açıyorsun ki,
üşümüş içindeki çocukların.

pencereyi açsam, ısınmaz mı dünya diye düşünüyordum küçükken.
pencereyi açsam, güneşimi çalarlar mı diye korkuyorum şimdi.

vermekten geri kalmıyor ellerim, ben değil onlar suçlular.
günah varsa onlar günahkar.
daha çok vermek için daha çok almayı bir türlü beceremiyorlar.
almadan vermenin Allah a mahsus olduğunu,
onlara, unutturmuş bu insanlar.

kırmadan üzmeden yok etmeden papatyayı koklayıp, kuzuyu sevemez miyiz?
ya da kırılmadan üzülmeden yerin dibine girmeden, adam olmayı beceremez miyiz?
anlamadığım şu; biz insandan mı çıktık yola?
yoksa insana ulaşma çabasında mıyız?
yani, maymun muyduk maymun mu olacağız?

not:
uzaylılar hep maymun kalmış...