Vakit

sessizliğin, kimsesizliğin
korkunç can sıkıntısında
ıslık çalmaktı belki
zirvesinde ürkekliğin
bir nefes ki
havayı yırtarcasına
israfile inat...
yankılanır durur
sağır kulaklarda
anlamsız gözlerle bakıp
cehennemi hatırlatır
şu debdebeli hayat...

ne sonbahar kışa
ne de kış yaza olur kefil
artık emir alınmış
öfkelidir mikail...

beyaz kefenlere sarılmış
nice genç bedenler
keskin bıçaklar kesmez
sımsıkı ağızların
ne sözleri vardı kimbilir
hiç işitilmeyecek
elbet hesabı sorulacaktır yarın...

bu vakitsiz gidişin bilinmezliğinde
verir sevenleri ıskat
her salâda ürperir canlar
kaçmak imkânsız
azrail mutlaka yakalar
kıldan ince boynu
eller yana düşer
ve sonunda eder zorunlu itaat...