Vakt-i Kıyısı Aşkın

zaman algısını yitirmek ...
işte en zoru bu ,
zaten bir şizofreni çekilmez yapan da bu değil mi ?

kaç gün oldu sensiz,
kaç zaman geçti bilinmez..
içine işliyor insanın ,
bir fırtına kadar derin...

bir keman sesi duyuluyor,
ve kıyılarına vuruyor yalnızlık şiirleri,
mevzu melankoli...
zamansız kuyuların dibinde,
pasını siliyor yüreklerimizin...

sokaklarda koşturuyor çocuklar,
gece ve gündüz birbirine küs..
biri gelse diğeri kaçıyor...
çocukca bir aşk belki,
ve bir ana kucagı kadar temiz...

önce haftalar kayboluyor ellerinden,
ve gözlerin gülmüyor aynalarda,
ellerim üşüyor ,
tutamıyorum ya seni...
ya da saramıyorum belinden...

çok zaman geçmedi üzerinden,
bilmiyorum,
belki yıllar ,
koca bir asır..
sana bir hafta ,
bana bir yıl...

bir sabah aynada,
ben olmayıveriyorum,
ve çığlıklarım karanlıga...
ahiret susuyor inancıma,
bin yıllık bir aşkla,
koşuyorum sana,
bakamıyorum oysa...
kıyılarıma vuruyor fırtınalarım,
ardından sandal parçacıkları,
kan kaybediyorum yoklugun,
bir derin sızı..

zaman duruyor,
gülüşünde,
anlatamıyorum...
bana bir yıl,
sana bir gece...

hasretinin zulmü,
bin asır,
bir gecede...