Valhallada Uyuyan Cebrail

Tüm sesler sustuğunda gecenin sağır eder uğultusu,

ben daha 9'umda korkarak sığındığım yorgan, elinde bir bardak sütle sert mizaçlı donkişot'uydu babam, gecemin

ufuk deyişi delerdi tüm korkularımı.

Sonra rüya aleminde severdim,

Birden büyürdüm bahçedeki ardıç ağacı gibi

Uzardı boyum güneşe

Sesin yeşertirdi kurumuş dallarımı

Sonra yine sesin doğururdu camın örtük perdesinin ardında güneşi,

Lohusa pazar sabahında sobanın ardında,

Bağdaş kurmuş kahvaltı yaparken izlerdik cumhuriyet öğretmenini Cüneyt abimizden

Oku derdin ilk kitap gibi, 

Bu yüzdendir anneler melek ama

Babam Cebrail Benim deyişim

Sadece benim kahramanım değildin kitaplarda, 

Abimin Odin'iydin, 

Çekiciyle adaleti koruyan Thor'du o da

Bense uslanmaz loki... 

Ablam seni Nazım'ın şiirlerinde bulmuştu, 

Nazım gibi aşıktın gözünde, 

Annem Piraye kadar güzel olmasa da

İpek geceliği ile yağmurlu gecelerde çok bekledi vuslatın bitmesini. 

Yani benim güzel babam, 

Biz sesine hasret kuruduk soluğunun yoksulluğunda, 

Ki sesin

 Can verirdi taşa, başa, her şeye.

Şimdi sessiz sessiz çığlık Atıyorum Baba!

Artık kalk gel bu gaflet uykundan.

İnan ağlamadım hiç!

Bilirsin ağlatamazlar,

Çağıl Çağıl çalıyorum.

Ne olur kalk gel...

Bitir bu hasreti...