Vallahi Huzurluyum !

Birkaç cüppe üstüne dökülen kahveyi hissediyorum
Her hissettiğim gibi, acı...
Son kez huzurlu olmalıyım !
İlk kez huzuru tatmalıyım bu acılıkta...

Beklediğimi bulma ve arkasındaki hüzün
Ojeli tırnaklarını kemiren bir kız ve kulağını çeken annesi
Para kazanmak için soğukta peçete satanlar ve sahipleri tarafından yedikleri tekmeler
Zevk için evini terk eden nice fahişeler...
En zoru ne biliyor musunuz?
Vallahi huzurluyum !
deyip de huzurunun yarattığı acılar...
Ameliyatta, hastada unutulan bir makas gibi değil...
Araba kazasında kaybedilen yakın akrabaların hüznü gibi değil...
Nefisteki bir acı bu !

Nefsimizi kontrol edebilmek...
Bütün acıları terleme yoluyla atabilmek...
Bütün imrendiğimiz şeyleri ele geçirebilmek...
Hayallerimizin gerçekleştiği günü görebilmek..!
Huzur bu mudur?
Huzur, huzursuzluk değildir ki...
Durduk yere yüzünü gülümseten mahluktur o...
Kırmızı gökyüzünde beyaz denizin gözlerini görebilmekk...
Ya da tepeden bakınca pembemsi bir görünümü olan bir şehirde yaşamak...
Ya da öldüresiye seven 'birilerinin' himayesinde olmak.
Durduk yere yüzümüzü gülümsetir bunlar...
Durduk yere.

Bir ses istiyorum huzur şelalesinin şırıltısından...
Bir şişeye doldurayım o pembe sularından..
Her şeyi boşverebilmenin tadı ..
Ve
Mavi çimlere uzandığımızda omzumuzdaki rahatlık...
Ya da
Aynaya bakınca,, Vallahi huzurluyum ! diyebilmek.....

Hiç olmayan bir şey istiyoruz belki de...
'..' bizde olsa, Vallahi huzurluyum diyeceğim !