Var Yok Arası...

Delişmen rüyalardan kalan arsız bir gülüştün zihnimde.
Öncesi ve sonrası yoktu

Önemi de.

Gelişineydi yüzümdeki sevinç.
Ve
Yokluğunda
Sofranın sahipsiz kalan tabağındaki
Birkaç kırıntının gözyaşında saklıydın.

Yok muydun aslında?

Yoksa
Kocaman bir hayalden mi ibarettin
Zihnimin oynadığı haşarı bir oyuna saklanan?

Her neyse,

Saçlarımı nasıl olsa yalnız tarıyorum artık.

Aynanın karşısında sabitlenmiş bakışlarımla
Kendi kendime sarf ediyorum anlamsız kelimeleri,

Sakin kalmaya çalışsam da;
Kendime kusuyorum öfkemi
Kar etmiyor kulaklarımda yankılanan ismin.

Vazgeçiyorum.

Acizliğimle boyanıp
Kendime susuyorum.

Belki de
İçimde kalan sana dokunuyorum

Olamaz mı?

Duyuyor musun?
Gözlerimin kenarında biriktirdiğim varlığına sesleniyorum fısıltıyla.
Birden büyüyor gölgemden taşan kelimeler
Yankılanıyor sesim koca yalnızlığı yutmuş odada
Yine kendime sığınıyorum.

Kokun karanlıklara düştüğünden beri
Girmek istemiyorum yatağa da
Hep bir yanım soğuk kalıyor
Sensiz kalıyor aslında...

İstilası bitmiyor korkuların.
Tavandaki ışığa sabitliyorum bakışlarımı
Ama gözlerim
Sensizlikten kör bakıyor
Efsunlanan rüyalara.



Mayıs'2009 Aydın...