Vargit Çiçeği

Vargit çiçeği

Bir Sonbahar günüydü
yüzlerce kez geçtiğim o yollarda
zaman durgundu
mavi göktü kızıl topraktı
deli esen rüzgar bir hüzün
taşıyordu bağrında
bulutlara yakut rengi bürünmüştü

Heybetli dağlar bana yaklaşıyordu
gönlümde yeşeriyordu göç, destan
dereler, ırmaklar hoyratça akıyordu
alaca yapraklar savrulurken
bin yıllık bir duygu, heyecan
sanki son kez yaşıyordu

Issızlığın, sessizliğin yerini
göçmen kuşlarının cıvıl cıvıl şarkıları almıştı
sevinç neşe değildi bu telaşlı melodi
bu hüzün bu son göçün nağmeleriydi

Son yörüklerin haline vargit çiçekleri ağlaşıyordu
yüzlerce yıl sonra yurt kuran yurtsuz mu kalmıştı?
konacak, göçecek kışlakları, yaylakları mı kalmamıştı?


Ayaz dağlarda yürürken
gördüm yeşil gözlü bir yörük kızı
tatlı bir hayal gibiydi
utangaç bakışları engin dağları aşıyordu
tıpkı binlerce yıllık özgürlük gibi
güzeliği göz alıyordu
ateşte dövülen soğuk demir gibi
duruşu asildi tanrı dağı gibi

Tabiat başka bir türlü
yörük kızı bir başka ağlıyordu
kalbinde bir tutam acı
gözlerinde bir kaç damla göz yaşı
hafif çiseleyen yağmur gibi kızıl toprağa
dökülüyordu
damla damla
son kez açan vargit çiçeklerine can oluyordu

Hüzünlü bakışları dağları,kentleri,
zamanı aşıyordu
dilinde eski türküler yakınlanıyordu
o son bir beste o son bir haykırış
bu nağmeler ile tabiat ağlaşıyorken


Artık dağların eteğinde ocak tütmüyor
bu son ocak hüzünlerde boğulurken
gönlüm eski kutlu sonbaharları hatırlayacak

Bu garip şair
gökteki göçmen kuşlarını izlerken
o son nağmeyi anacak
ve o eşsiz yeşil gözleri hatırlayacak

Belki veda değildir
belki ıssız kimsesiz yerlerde
hala yeşerecek vargit çiçeği
belki dillerde
birkaç satırda
yeniden bir sonbaharda küllerinden dirilecek...







Suskun//