Varım Ya Siz

Dönülmez bir yoldur
bizi yürüdüğümüz
başı, sonu belli
şehri dünya hayat sokak...

Ben demedim billâhi
gök kubbenin yanağında
öyle yazıyor...

Yani anlayacağımız
aynı yolun yolcularıyız - biz -
Kâh yılkı olup
yarışıyoruz zamanla
kâh ayağı sekili bir at
sekiyoruz gizemli yolculukta
her adımda bir nefes
eksiliyor ömrümüz...

Bunları biliyoruz
diyorsunuz!

Peki...
Neden?

İtişe kakışa
omuz omuza
mahşeri kalabalıkta
sürtünüyor insanlığımız
insan yanımıza?...

( Bu bir uyarı dikkat!)

Bir çakımlık
sükûnet ya da öfke... ( tercih? )

Anında ayaklanıyor sinirler
yayılıyor bütün hücrelerimize
kucaklaşmaya ve kavgaya amade
tüm duyularımız tetikte...

Öfke ağır basıyor
farkında mıyız?

Buz tutuyor sol yanımız
bastırıyoruz sükûtu derin sulara
bir bardak suda kopuyor fırtına.

Eğri baktın, düz baktın
komşunun tavuğuna taş attın
bir karış toprağıma taştın
yaptın, yapmadın
zihnimizin içinde haylaz bir el
çarpıyor bizi birbirimize...

Uyanmıyoruz!
Ne diye?

Oysa
yüzlerimiz
yabancı değil ki yüzlerimize
aynı arşa komşu ruhlarımız
bedenlerimiz aynı toprağa
neden sığmaz canlarımız
ayakta dururken dünyaya?
İki metre yer kovukta
uzanırız boydan boya!...

Ah biz!...

Az ötede
gözlerini öpüyor gözlerim
gelecek korkulu bir çocuğun
ve bir kadın
saçlarına dolanmış eksik etekliği
ürkek...
Ve bir adam
sorgulanmakta er kişiliği hiddetinin

Ya uyuttuğumuz
insan yanımız! ...

Kapıyı duvarlara vurmadan
kafamı yumruklamadan
dinliyorum kendi hiç sesimi
öyle bir söz duyuyorum ki!
Dilim lâl...

SEVGİ

Bal dualar döküyor
gökyüzünün gözleri
uzanıp yıkasak bir an durup
yüzümüzü

yayılsa tüm evrene
bulaşıcı bir hastalık olsa
Sevgi...

VARIM

ya siz? ...