Varlığımın Son Sesi

Kalem baş aşağı bükük boynuma
Sorsan sebepsiz der bir damla mürekkepte
Suskun.

Sayfalar düşüncelere dalmışken titrek mum
Işığında sönük yüzümü geçmişime örter
Yazamam o an düşmüştür kalem
Mürekkep siliktir yüreğimde...

Konuşmak isteyince duvarlar yüzüme!
Dönemem o an kendime...
Yabancı suratlar birikmiştir kirli duvarımda ve

Sokak seslerinden kulağıma
Tanımsız sesler yığılmışsa o an
Zaman duvarda işlemez artık
Sol cebimde bekleyen ölüm kadar eski
Olur yaşam...

Ecel cellâda dayamışsa kapı
Beklemem o an
Dökerim içimi azgınlığımla yangınımı...

Yalnızsam bir de karanlık içinde
Göz açık ve yoksa bir damla ışık
O an susar her şey
Ve sessizlik benden yana bahis koymuşsa

Yapacak tek şey kalmıştır demek
Çekip gitmek...

Yaşadığımda arkamda sadece ayak izlerim bana benziyordu/
Bir de sessizliğim sahibi...
Gerisi yırtık bir sayfanın karalanan yüzüydü
Küllerimden arta kalanda...