Varsın Yarım Kalsın

Sokağa bakan, panjurlu evin içindeydi,
Yamalı yastıklarla süslenmiş,
İki likör kadehi olan sehpanın önündeki,
Kadife kumaştan döşenmiş koltuk.
Uzunca bir koridorun sonundaki kapının,
İki yanındaki aynalar üzerine sıkıştırılmıştı,
Eskiden kalmış, siyah beyaz resimler.
Böyle başlayacaktı belki şiir...

Belki de pencerenin baktığı sokaktı asıl yazılan.
Kenarı eskimiş kaldırımın sesi gibiydi,
Üzerinde dolaşan şehrin savrulan tozu.
Panjurlar gece kapanıp, güzel notalar
Uçuşurken duvara yaslı piyanodan.
Böyle devam edecekti belki şiir...

Bir dakika. Vazgeçtim.
Vazgeçtim, kalsın içinde yoksan.
Evet! Varsın yarım kalsın.
Gün gelir tamamlarsın...