Vâveyla

Tüm ihtişamıyla tutunur geceye yıldızlar
Bir sonbahar akşamı böldüğünde kuşların sesini rüzgar
Yüreğimde ne bir yaprak kımıldar
Ne damardan kan akar

Kuytu köşe ya da köşe bucak
Bir yer yok mu saklanacak
Bu denli ağır yaralıyken gözlerim
Işık yeniden mi doğacak

Bilmem

Yas karanlığına bulanmış
Çürümeye yüz tutmuş ay
Pencerelerdeki platonik aşıklar
Yalnızlıktan ah ediyor
Elmalar eskisi kadar kırmızı değil mesela
İnsanların yüzlerinde
Dayanılmaz bir vâveyla

"Ey dost çek artık elini bu yaradan
Kırbacını vurmuş zaten yaradan"

İnsafı kalmamış gibi mahalle bakkalının
Bildiği iki cümle
Ağlarsan eğer bitmez bu yol
Müsterih ol

Korkarım

Dar gelir bütün kaldırımlar
Yürümek istesem de elimi tutsa biri
Asfalt bile kinini kusar
Hüzün çöktü mü ağaç dallarına
Tüm yaşayanlar susar

Ah

Dilimden düşse de
Defterimde anısı asılı
Bir kuru gül gibi
Boynuma ip geçirdikleri
Yüreği

Tüm yalnızlığıyla tutunur yüreğe aşıklar
Bir kış gecesi soğuktan titrese de çocuklar
Yıldızlardan daha parlaklar..