Vazgeçiş

düştü dalından

bütün sararmış yapraklar

kalbi yerinden sökülmüş bir sonbaharla

çırılçıplak bir vazgeçiş şarkısı

dudaklarımda

kanlı bıçaklı dökülürken

yaralı sözcükler bırakıyorum yollara

gerçekleşmemiş hayaller

ve tamamlanmamış sevgilerle gidiyorum

kendimden kendimi kopara kopara...

ayrılık çok şey aldı benden

kapkara bir kaybolmak saplandı içime

yine de

yüzünü özletecek bir ayna olacak hep

sesini anımsatan bir rüzgar esecek 

kim bilir belki de bir akşamüstü

özlemekten ciğerlerim kan kusacak 

unutacağım demiyorum elbette

çünkü bunun imkansızlığının farkındayım

seni 

hiçbir zaman 

unutmamakla çekip gidiyorum

kendimden kendimi kopara kopara...

biliyorsun ki bunu en çok sen istedin

aynı denize kıyısı olan şehirler gibiyken

aynı sularla ıslanan ruhlarımızdan geriye

bir veda vakti bile bırakmadan

sustuğun o yerde

kal kalabildiğin kadar diye

uzakların da en uzağına çekiyorum

ordularını kalbimin... savaşım bitti

yenilgiyse yenilgi, 

zaferse al senin olsun hepsi

bir önemi yok artık, gidiyorum

kendimden seni  kopara kopara.