Ve

Ve
Bir çocuğun çığlığına demir attı gemi
Sığınabileceğini düşündü dışarıdaki fırtınadan
Belki de kurtulabileceğini düşündü üstü başı ıslanmayınca
Büyüdü çocuk
Fırtınaların değmek için can attığı
Bulutların kıskançlıktan damla damla tükendiği nehirlerde
Çekerken yüzüne dökülen pamuksu saçlarını
Bir genç kızdı artık

Ve
Terk etti kendi limanını
Çünkü artık çok güzeldi
Gitmek zorundaydı
Üzülmek zorundaydı
Sevilmek ve yalan söylemek zorundaydı
Başka denizlere savrulmalıydı bu yüzden

Ve
En sonunda kendisi sığınmalıydı
Sıcak bir kalbe demir atıp
Silkelemeliydi üzerindeki tozları hayal kırıklıklarından kalan
Silmeliydi çocukluğundan kalan son düş lekelerini
Belki de bambaşka biri olmalıydı yüzündeki masalsılığa uzak
Ruhundaki serüveni bir damla ateşle yok edip
Bir şiire hapsetmeliydi tüm rüyalarını

Ve
Saati çoktan geçti çocukluğu
Limandakiler bir bir terk etti yanlarında birer parça anıyla
Bulamadı bir türlü adı 'uzak' olan ülkeyi kız
Bulabilse böyle olmazdı belki
Ne kadar giderse gitsin hep yakın kaldı mutsuzluklara

Ve
Ne olursa olsun
Yıllar sonra öğrenecekti
Terk etmek için gitmek gerekmediğini
Yanaklarından süzülüp yere düşen
İlk gözyaşının canı yandığında
Turuncu
Belki mavi
Ya da en gri sisle örtecek cesedini
Ne veda etmeye zamanı olacak gözlerine
Ne de saçlarını örmeye yetecek vakti

Ve
Bütün sözlerinin üzerini örtecek toprakla
Sevişmek için
Bağırmak için
Sızlamak için
Sızlanmak için biraz da
Dudaklarından daha kurak cümlelere sahip olacak zamanla

Ve
Ve
Ve bir adam çıkacak
'Sen ve' diyecek
'Sen ve'
Tam 'ben' derken kesecek dudaklarını kız
Sus işareti yapacak parmağını adamın kanlı dudaklarına götürerek
Bir damla kan düşecek toprağına
Bir çölün yok oluşuna şahit olacak dünya

Ve
Bir dünyanın yok oluşuna şahit olacak kız
Sayısız çığlık çarpacak yüzüne tokat tokat
Özlediğini söylemek için kaç dudağa ihtiyacı olduğunu öğrenemeyecek hiç
Çünkü
Büyüdü artık kız
Üzerlerine kıyamet sessizliğini saldı bile Tanrı
Susacak

Ve
Susacak...