Ve Ağlamak Üzeredir Aşk

?'Çıldırmış olmalı bu yüz
Dudak kıvrımındaki o en son tebessümü de
Güneşin en yakan gölgesine hediye ediyor...''



Kalanlardan
Çıkartılanlardan
Bölünmüş
Geriye atılanlardan
Bir toplama kampına haps edilenlerden
Noksan ve hiçbir esaretten kurtulamayan sen
Bu ıslak kirpiklerindeki güneşi
Ne zaman gün görmeye çıkartsan
Aç ve susuz yarasalar
Gözlerinde yuvaladılar
Ne söylesen hep yarım kaldı
Ne söyleseler
Dillerinde hep adın yandı...




Uğurlama...

Ve çekip gidiyor bir beden
Karanlık çığlığında istasyonun
Zaman bile çıt ses çıkarmıyor bu ayrılığa
Saniyelerini aylara bölmüş
Sinsi bir rüzgâr gibi
Usulca bekliyor mendilin kanamasını
Öyle ya
Kimin düşüne girsen
O hep kanatan kâbusa asılıyor uykuların
Kimi sevsen
Seni tüketmeden bırakmıyor...


Ve ağlamak üzereyken aşk, o eski harabe istasyonda...


Anladın ki
Birilerini değil
Kendini yolculuyordun, o çalan son kampanada
Kendine sakladığın son sevinçlerini
Çocukluğunu
İnsanlığını
Umudunu
Sevgilerini...

Artık olabildiğin kadar özgürsün
Hiç kamburun kalmadı yüreğinde
Şimdi geri dön
Ve aşka çağır herkesi
Bak gör
Sen bile şaşıracaksın
Çünkü, kimse acıtamayacak yüreğini
Sonunda başardılar
O aç ve susuz yarasalar...
Artık kalbin,etten bir duvar sadece...



''Şimdi sen; kendi yurduna haps edilmiş, bir kalbin mâhkumusun...''