Ve Bir Gün Herkes Anlar

Murat Menteş?in dediği gibi
?Sanırım sadece bir ben değil
Birçoğumuz uçsuz bucaksız
Bir Arafta kaybolduk;'


Bilemiyorum...
Onca açmazlarımda hissizleşen parmak uçlarım
Güpegündüz günlerince okşadığım yüzüm
Bir an tereddüt ettim
Bu yüzden mi özümü seyret diyorsun
Kendi düşüncemin içine bakarak


Kimi yüzler vardır uzun bir öykü
Mazide kalan yıllarına yakın,
Kimi yüzler de vardır
Gününe yabancı geleceğine uzak
Ses etme diyorsun da
Kapanmayan yaram değil kapanmayan avuç içim!


Şimdi kalemimi sıkı sıkı tutar
Yaz dersin her biri ben olan;
Biteceğini var saysam
Sevgi koşullu verilen bir şey mi ki
Gölgene bak beni anla diyorsun


Sanki binlerce sözcüğün ardında
Okunmayı bekleyen kırık kalplerin hikayesi yaşadıklarım
Onlarda kendimce bir dünya yaratabilirim
Dahası...
Hesap kitap da sormam
Aslında ürkek ve temkinli sırtımı yasladığım
Cümle telaşım



Allah'ım,
Göçebe ömrümün saklamaya çalıştığı
Belli ki hayal kırıklarında sessiz harflerim
Ya amel defterime yazılanlar
Meleklerin gözetimi altında
Şerefli bir mevkide miyim?


O göz bebeklerimdir,
Bazen güneş kadar genişlerken
Bazen yetim ve ürkekçe daralan
An gider, izler yüzüme yazılır
Bakışlarımın derinliğinde beni de ele verir
Yüzümdeki kimi hafif, kimi derin çizgiler


Şimdi kırkında kuşattı ise zihnimi
Tek taraflı özverisinde
Ne özlediğimi söyleyebilirim
Ne de içlerinde özlemlerini tutabilirim
Ne sana 'niye yoksun? Diyebilirim
Nede bu haksızlık diyebilirim


Ama bilirim gözler kalbin aynasıdır...

Kendi gölgemde bilinmezliklerin içinde
Bağla zamanı dağılsın içimin karıncaları
Yüzüme, gözlerime ve çizgilerime vursun
Günahlarını üstlendim terk edişlerin


Sadece 'seni' yüreğimde sevdim bil
Amɑ; gidince
Amɑ; bitince
Amɑ; ölünce...
Kısɑ;cɑ;; İş işten geçince!
Öğrendim nefsim derken