Ve Kar

zamanı çözüp boynuna takan adamım

yağmurlarla sabahı selamlayan âmâ bir âşık

çürük namlularla sevgiyi öldüren kalleşlere

dönüp selam veriyorum gülüşümde kar var.

ne kış akşamlarında tutuşmuş ellerim

ne de kadim kelamların âlemi

kıskanır beni

tanrıya usulca içimi gösteriyorum

sızdırmayan bir dua gibi,

ama göz kapaklarım ıssız ve günahkâr.

bir hançer yarasıdır her an, bilirim,

ateşle suladığım o beyhude çiçekler

birden, bütün çocukluğumla geri gelir,

ama ben seni hep kırmızıyla anıyorum.

gel dedikçe, küfürleşiyor bütün kelimeler.

üstüne basıp geçtiğim harfler sarhoş,

her nefesimden tanrısızlık süzülüyor,

yanık bir tenekenin dumanı,

ne kahraman ne kurban olabilen,

yalnız bir âh’a sarınıyorum, bil,

çünkü sevda bir utançtan miras kalır.

karanlık hep dosttur, ey muzdarip aşina

gözümden akan yıldızlarla vurgun yemişim

tenime işlenmiş yalnızlık kuyusu

hangi dizeye sığdırabilirim ki seni

yağmalanmış şiirlerde giyinmişim.

aynalarda bekleyen kırık suratları

silmekle meşgul, rüyalarımı susturan

eski sevinçler.

ve ben ki, göğsüme mezar taşları asarım

sevgisiz kalmak çok moda bu şehirde

sen bana geceyi sakla,

çünkü kanayan her umut toprağına gömülü.

ihanetin rüzgarıyla sarsılan dallarda

şarkı söyleyen bir şair var, içten içe çürüyen,

yalvarırmış gibi anılara sığınıyorum,

çünkü sevmek artık bir jest,

bir kadehin dibi kadar sıradan.

gözlerinden yağmur çalıp baş ucuma koymuşum,

hatıralarla sarhoş, merhametsiz bir kalabalıkta

ellerim kelepçesiz gezer,

adım gibi bildiğim her yolu şaşırıyorum,

ve küllerimden doğan o eski güvercin,

uçamadan ölüyor, şairin nefesinden vurularak.