Ve Ömrümden Bir Yaprak Daha Dökülür 14.01

18 yıl önce bugün tam da bu saatlerde 'Merhaba' demişim 7 yıl evlat hasreti çeken gözlere.
Nereye geldiğimi ne için geldiğimi bilmeden daha ilk gördüğüm tebessüme tebessümle karşılık vermişim.
Kolay olmadı biliyorum geçen 18 yıl.
Acı da gördüm, yaşımdan daha fazla.
Mutluluk da...
Hepsi bir iz bıraktı yüreğimde.
Kah sustum, kah konuştum, ağladım.
Ama en çok güldüm.
Gülümseyebildim her şeye rağmen.
18 yıl boyunca...
Şimdi çok farklı geliyor bana hayat.
Derler ya toz pembe, diye.
Hayat bana hiç toz pembe olmadı.
En siyahını da gördüm en kırmızısını da.
18 yıl ne çabuk geçti şu an ben de anlayamıyorum.
Ama hala küçüğüm biliyorum.
Mesela içimdeki kız çocuğu hala oyuncak hediyeler için heyecanlanıyor Ocak 14'ü gösterince.
Hala çikolatalı pastanın mumlarını üfleyip yine aynı dileği tutmak için can atıyor.
İçimdeki kız çocuğu hala küçük.
Bunu biliyorum.
Ama çok yorgunum.
Belki acılarıma bile güldüğümden.
Yaşım daha 18!
Yine de kırık sol yanım.
Yine de yaralı cümlelerim.
Yolun yarısına bile gelmemişken bu yorgunluk daha da yoruyor beni.
18. yaşım kırılma noktam...
Acılarım, hayallerim, umutlarım, kederlerim, mutluluklarım...
Ben 18 yaşındayım...
Belki de küçük bir kızım hala...