Veba

Bir gün kainat dize gelecek aşkın önünde

huzurunda masum bir çocuk gibi dağıtacağım

denize inat dalgalı uzun saçlarımı

sen ise cenderede yalnızlık tencere de pilav üstü kuru

bana inat kestir gitsin hayata uzattığın saçlarını

ama kesinlikle ölümden tek söz etme

onun daha zamanı var çünkü ben henüz sana

istediğim güzellikte şiirler yazamadım

bu yokluk evinde cennet/cehennem telaşı

alı gülü moru bir cihan bir tohum bir atom yazmak

kara tahtalarda beyaz tebeşirleri yedi ömür

şiir bu hengamede çalı çırpı asıl meseleyi yazdırana sormalı

aklım uçmaya hazır kuş kanat manat gerekmez

bir gülüşlük zaman lazım şimdi bir müsamerelik izin

bizlere ölüm telaşede bir kucaklık sarılmak

öyle bir gülüşü vardı ki öyle bir hoş uyuyan yok

yürekte yokluk bir batın da bin doğuruyor

kızıyor okuyanlar ve Tanrı el çekiyor bu kızgınlıkla

el çekiyor her birimizden tek tek alın işte gerçek

sanki biz bir gül bahçesindeydik de

azgınlığımız yüzünden mi tarumar olduk

gece gündüz zaten bir zulmün bağrında soluyorduk

şavkı vurdu gözümüze aşkın şimdi el aman dedik

sildik geçmişi geleceği keşkesizliğe uyandık

anladık ki sonunda hayat

kırk bir yıllık zoraki yürek suistimalidir