Veda

vuslat tebessümlerinde mutluluk
hasretlik çeken şiir dönüşümlerinde yoksulluk

bulvarı mavi boyalı
sandığa
kilitli
hayatın ağır sorununu taşıyan avuçlardır
sizinki

kirpiği yitirilmiş
ihanet çıkmazı içinde
gam
uçsuz bucaksız
makamlarında zarafet
çığlık
yolun sonunda bekleyen burukluk
boğazın
derin çıkmazında
dur desen durur, savrulur

ikindi vakitlerinde
girdabı yüksek telaşlıyken göz
tenha
akşamlarında bırakır kendini öz

şavkında ölüm
şavkında tuksak yalın, apansız izi kalır

mutlaka
gök sarılır yere

mutlaka
ay yansır akisle

çiğdemler
düşer yüzün sessizliğine

yazamadan
yazdıramadan
goncalar eksilir tenha köşelere

zamanla
içine siner veda

zorla da olsa
gidenlere su döker alışırsın ayrılığa

alışırsın

susarsın

maviliklerde hayallerini ararsın

bulamazsın

haykırırsın

çünkü sen insansın...


11.05.12