Veda

Kar yağıyor yine bu şehre
Ay ışığının altında zaman geçmek bilmiyor
Ölümün ayak sesleri perdemin ardında
İşliyor ruhuma
Kahrediyor içimi gözlerinin ferinin sönmesi
Ve tek ışık kaynağım olan o gözlerin
Bana veda etmesi

Son kez göz kırptın bana
Belki de bu bir veda busesi...

Yüreğime kurduğun tahtınla birlikte gidiyorsun
Bir kuru toprağın altına gömülüyor hazinem
Kaçırsam bedenini oralardan
Açar mısın gözlerini
Yine şiirler okusam sana
Tutar mısın ellerimi

Yağmurla geldi gözyaşların pencereme
Her sonbahar akşamı uğruyorsun odama
Bir buğu kaplıyor etrafı
Önceden adını yazdığım camlar
Şimdi kan gölü
İçimde birikmiş koca bir hasret var
Kalbim mezara girmemiş bir ölü

Cennetin kapısı mı aralandı
Yoksa ışığı mı vuruyor güz güneşinin
Bu soğuğun altında nasıl dayanıyorsun
Üşürse ellerin ısıtır mı toprak
Ya da donarsa göz yaşların
Kim kirpiklerini okşayacak

Mazideki gibi tertemiz
Seviyorum ellerini
Kitap değmiş su değmiş
Ah o ellerin her şeyden temiz
Şiire düşmüş saçların
Heyecanla savrulmuş rüzgarda
Ve ben sayfalar dolusu şiir yazarım saçların için
Dönmezsin belki yazdıklarımı okuyunca
Gocunmam merak etme
Yeter ki sen üşüme...