Vefa

Yorulduk be usta...
Yürekten inandığımız, Kendimiz gibi bildiğimiz insan suretlerinden.
Yıkılmaz sanıp güvendiğimiz taş duvarların altında kalmaktan,
Yorulduk be usta...
Her yanımız yara bere içinde,
Param parça, elimiz, kolumuz, yüreğimiz kırık be usta...
İnançlarımız alabora hayaller darmadağın,
Umut nerede kaldı be usta...
Umut nerede?
Vefa?
Vefa hangi cehennemde şimdi?
Bizim bildiğimiz vefa ele güne yel midir ki,
Çark bize döndükçe uçup gider.

(yorgunkalem)