Vefasıza Veda!

sen bu şiiri okurken,
ben çoktan buradan uzakta,
belki bir deniz kıyısında,
belki de bir dag başında,
yıldızların altında olacagım...

seni ilk defa düşünmeden,
güneşle güne uyanacagım,
ne yaşadıgımı bileceksin,
nede şiirlerim kalbini vuracak...

ne telefonun çalacak ansızın,
nede bu zavallı yüregim,
kaprislerine hedef olacak,

seni sana,beni deli sananlara,
bırakıp gidiyorum bu şehirden...

nasıl olsa kazanamadım güvenini,
bütün yazdıgım şiirlerin sonunda,
pacavraya çevirdin bu yüregimi,
nedense hep bişeyler aradın,
kırmızı ışıkları üzerime yaktın,

anlıyacagın güzelim!
yaranamadım,

işte gidiyorum!
yoruldum artık
çektirdigin acılar kadar yaşlıyım,
çıkıyorum hayatından vedasız,
nasıl olsa farketmez senin için vefasız...

BELKİDE ÇOK ŞANSLIYDI,
BELKİDE ÇOK DERDİ VARDI DİYECEKSİN,
ARTIK BUNDAN BÖYLE GÜZELİM...
ACILARINI KENDİNLE DERTLEŞİCEKSİN...