Verem

bu hayat bir okyanustu belki de
bende bir yelkenli rotası olmayan
ne dalgalar geçmişti üstümden
ne tayfunlar sürüklemişti beni kıyılara
yılmamıştım...
yara almamıştım
sadece sessizce usul usul yol almıştım...

öyle bir sis inmişti ki gözlerime
görürken görmedim hayatımı
ve içimde kanayan sinsi yaramı
yağmurlar yağdırmıştım kirpiklerimle

tam ortasındayken mavi gezegenin
bulutların gözleri yırttı yelkenlerimi
sessizliğin çığlığı kırdı küreklerimi
ve içimde kanamakta olan sinsi yaram
deldi gövedemi...
batıyorum şimdi
usul usul
aslında içimde ne haykırışlar var belirsiz
sessizim, yılgınım ve umutsuz
anladımki gözlerimle tutamıycam yıldızları
ve bunun için batıcam okyanusun tam dibine
anladımki son bir kez daha bakamıycam Ay`a

içimde oyuk oyuk oyulan o yarama
bir isim veriyorlarmış
"Verem"
bu savaşım vereme karşıydı
ama işte bu hain balık
yedi içten içe gövdemi

batıyorum!
ve yağmur damlacıklarını indiriyorum
gökyüzünden kirpiklrimle
haykırışlarım suskunluklarım
dindirir mi bu acımı bilmiyorum
umutsuzca batışımı seyrediyorum uzaktan
bir tutam ışık olsaya gözlerimi dolduran

batıyorum! batıyorum!
usul usul...
derin bir hüzünle
beni oyalama artık
o yaşlı gözlerinle
veda bile etmeden git
batıyorum çünkü batıyorum!