Verev

Her yönden kalacak homurtusu içimde
Saatler şakırdayacak yine
Bir sabaha uyanmanın
Korkarak gözünü açmanın
Bir çıtırtıyla hayata bağlayan
Sıcak ve içten zamanlara sürüklenerek
Geçti ömrüm, geldik bu güne
Geldik yıllar kovalarcasına ardımızdan düşmancasına
Bakakaldık devinimine o ırmağın
Kimse bilmedi
Dolduramadı içimizi
Konulamadı bu hasretin yerine.

Bana Vatan gibi bakan gözler lazım
Saçları ipil ipil rüzgarında savrulan
Açılıp maviliklere, geçip aydınlıklardan...
Gece de olsa bir umut kalmıştır sabah olmaya
Bir umut şafaklara uzanmaya
Bir umut sadece ağlarken güzel günlere
Gidebilmeye bir umut.

Sancılardan yoğrulmuş bir gövdeyim,
Bir eski heyecan,
Bir bozuk saat;
Paramparça permeperişan...
Karanlık yelkenlerini açıp gecenin
Açılıyorum her gece yalnızlığıma
Bir gün geri dönmeme sebep bulamadan
Geçip gideceğim
Şimdi son demleridir sabahların
Verev bir bıçağın açtığı yara gibi zonklar dururum
Kimine çukur, kimine uçurumum!

Zembereği fırlarsa felaket
Yanarsa son gelir
Can alır can verir
Kan damlar yağmurun rağmına
Manyetik dünyanın zaman tutmaz iklimi buralar
Buralar kara
Her gece vurur bağrıma
Anlaşılamamanın açtığı yara
Yetmez nefesim, iliğim
Sancı desen az gelir
Ayrılık işte bu olsa...

Ve sancı
Ve sancı
Ve sancı
İçimdeki cam kırıklarından mı,
Yoksa yalnızlığın keskin ağzından mı?
Karanlık durmaz uyur
Yine de ümit;
Yağmurun tıpırtısından mı?