Veronika 2

Sana olan 

özlemimin ateşi ile pişirdiğim , 

Kahvemi içiyorum şimdi. 

Bir türlü alışamadım sensizliğe, 

Be Veronika'm

Yine de sana sevgimi yolladım kuşlarla, 

Kokunu içime çektim yağan yağmurda, 

Seni anlattılar sadece, 

Gece konuştuğum yıldızlar. 

Şimdi seni bekliyorum. 

Elimde solmuş olan, 

Bir demet manolya ile. 

Anla beni, 

Be Veronika 'm.

Yoruldum artık, 

Hiç bir şey kalmadı, 

Şu kağıda döktüğüm hecelerde, 

Su gibi akıp giden günlerden başka, 

Dalga gibi onlara bağlanan, 

Aşkımızdan başka. 

Bir gülüşün yeterdi, 

Beni ayakta tutmaya ,

Be Veronika'm.

Kim bilir şimdi, 

Hangi rüzgar saçını okşuyor. 

Kim bilir şimdi, 

Hangi ağaçlar sana gölge oluyor. 

Bıktım artık herkesten, 

Ama sen müstesna. 

Bak !

Güneş inadıma, 

Tebessümle yüzüme vuruyor.

Seni yazacağım şu satırları, 

Bir aydınlık kapladı ki sorma, 

Bir aydınlık ki öylesine karanlık 

Be Veronika'm.

Şimdi seni bekliyorum, 

Hadi gel, 

Be Veronika'm...